به نقل از «عصر ایران»

بیماری نادری که باعث می‌شود چهره افراد را شبیه به فیلترهای «تیک‌تاک» ببینید! (+عکس)

تاریخ انتشار: ۴ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۳۹۹۹۸۳۰۹

تصور کنید هر بار که چهره شخصی را می‌بینید، به یک تصویر پیچیده و شیطانی تبدیل شود. ممکن است این یک پیش‌فرض وحشتناک برای فیلم‌های ترسناک به نظر برسد، اما محققان می‌گویند این یک بیماری واقعی نیز هست. گروهی در کالج دارتموث می‌گویند افرادی که چهره‌های شیطان‌مانند را می‌بینند، در واقع به یک بیماری بسیار نادر به نام پروسوپومتامورفوپسی یا به اختصار پی‌ام‌او (PMO) مبتلا هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به نقل از اس‌اف، پی‌ام‌او باعث می‌شود افراد چهره انسان را به گونه‌ای ببینند که گویی فیلتر «لبخند شیطانی» اپلیکیشن تیک‌تاک روی آنها قرار گرفته است.

به گزارش ایسنا، محققان با یک مرد ۵۸ ساله مبتلا به پی‌ام‌او همکاری کردند. بر اساس یافته‌های منتشر شده در مجله لنست (The Lancet)، این مرد هنگام دیدن چهره‌ها روی نمایشگر یا روی کاغذ، آنها را بدون هیچ مشکلی درک می‌کند. با این حال، هنگامی که او شخصا به چهره‌های واقعی نگاه می‌کند، آنها «اهریمنی» و تحریف شده به نظر می‌رسند.

آنتونیو ملو (Antônio Mello)، نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید: در سایر مطالعات مربوط به این بیماری، بیماران مبتلا به پی‌ام‌او قادر به ارزیابی دقیق تجسم اعوجاج‌هایشان نیستند.

این مطالعه اولین نمونه از تولید تجسم‌های واقعی از اعوجاج‌ صورت است که توسط یک فرد مبتلا به پروسوپومتامورفوپسی تجربه شده است. اصطلاح پروسپو (Prosopo) از واژه یونانی پروسپون (prosopon)، به معنای چهره، مشتق شده است و واژه متامورفوپسی (Metamorphosis) به معنای تحریفات ادراکی است.

محققان خاطرنشان کرده‌اند که پی‌ام‌او با علائم خاصی نمایان می‌شود که می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و بر شکل، اندازه، رنگ و موقعیت ویژگی‌های صورت تأثیر بگذارد و مدت زمان آن از روزها تا هفته‌ها یا حتی سال‌ها متغیر است.

در این مطالعه، محققان عکسی از چهره یک فرد گرفتند و سپس آن را روی صفحه رایانه به بیمار نمایش دادند و همزمان چهره واقعی همان فرد را نمایان کردند. این کار امکان ارائه بازخورد در لحظه از بیمار در مورد تفاوت‌های بین چهره روی صفحه نمایش و چهره واقعی را فراهم می‌کرد.

محققان با استفاده از نرم‌افزار رایانه‌ای، عکس را به گونه‌ای تنظیم کردند که با اعوجاج‌ درک شده توسط بیمار هماهنگ شود. این کار به بیمار امکان داد تا شباهت بین درک خود از چهره واقعی و عکس دستکاری شده را به دقت تعیین کند.

برد دوچین (Brad Duchaine)، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد روان‌شناسی و روان‌شناختی، می‌گوید: ما از چندین نفر مبتلا به پی‌ام‌او شنیده‌ایم که روان‌پزشکان تشخیص داده‌اند که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند و داروهای ضد روان‌پریشی برای آنها تجویز کرده‌اند، در حالی که بیماری آنها مشکلی در سیستم بینایی است.

او در پایان می‌گوید: غیرعادی نیست که افرادی که پی‌ام‌او دارند، مشکل خود را در مورد ادراک چهره به دیگران نگویند، زیرا می‌ترسند دیگران فکر کنند این تحریف‌ها نشانه‌ای از یک اختلال روان‌پزشکی است. این مشکلی است که مردم اغلب آن را درک نمی‌کنند.

کانال عصر ایران در تلگرام

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: بیماری چهره پی ام او

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۹۸۳۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا با افزایش سن سرعت حرکت ما کم می‌شود؟

هنگامی که سن افزایش می‌یابد، کاهش تدریجی سرعت و چابکی بدن ما غیرعادی نیست. خواه قدم زدن آرام در اطراف محله باشد یا دستیابی به کنترل تلویزیون، حرکات ما با افزایش سن کاهش می‌یابد؛ بنابراین سوال این است که چه چیزی باعث این تغییر می‌شود؟ مطالعه‌ای که توسط مهندسان دانشگاه کلرادو بولدر (CU Boulder) رهبری می‌شود، به این سوال قدیمی پاسخ می‌دهد.

این مطالعه که در مجله JNeurosci منتشر شده است، یکی از اولین مطالعاتی است که به طور تجربی دلایل کندی حرکت را در میان بزرگسالان بالای ۶۵ سال بررسی کرده است. محققان دریافتند که افراد مسن ممکن است تا حدودی کندتر حرکت کنند، زیرا برای آنها برای حرکت کردن باید انرژی بیشتری نسبت به افراد جوان صرف کنند.

به نقل از اس‌اف، علا احمد (Alaa Ahmed)، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد دانشکده مهندسی مکانیک پاول ام رادی می‌گوید: نحوه حرکت ما، از حرکات چشم گرفته تا راه رفتن و صحبت کردن، دریچه‌ای به روی پیری و پارکینسون می‌گشاید. ما در تلاشیم تا اساس عصبی آن را درک کنیم.

برای این مطالعه، محققان از شرکت کنندگانی در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۵ و ۶۶ تا ۸۷ سال خواستند تا یک کار ساده را انجام دهند: دستیابی به یک هدف روی صفحه نمایش که شبیه به انجام یک بازی ویدیویی بود. با تجزیه و تحلیل الگو‌های این دستیابی‌ها، محققان کشف کردند که به نظر می‌رسد افراد مسن‌تر حرکات خود را تحت شرایط خاصی تغییر می‌دهند تا منابع انرژی محدودتر خود را حفظ کنند.

دکتر اریک سامرساید (Erik Summerside)، سرپرست تیم تحقیقاتی، که دکترای خود را در زمینه یکپارچه‌سازی دریافت کرده است، می‌گوید: همه ما، چه جوان و چه پیر، ذاتا به دنبال دریافت بیشترین پاداش از محیط خود و در عین حال به حداقل رساندن میزان تلاش برای انجام این کار هستیم.

این مطالعه دو فرضیه را در مورد این که چرا سالمندان کندتر حرکت می‌کنند، بررسی کرد.

اولین مورد نشان می‌دهد که عضلات افراد مسن ممکن است با کارایی کمتری کار کنند و کالری بیشتری بسوزانند در حالی که وظایف مشابه جوانان را انجام می‌دهند. مورد دوم پیشنهاد می‌کند که پیری ممکن است مدار پاداش در مغز انسان را تغییر دهد، زیرا افراد دوپامین کمتری تولید می‌کنند که یک ماده شیمیایی در مغز است که مسئول ایجاد احساس رضایت پس از انجام یک کار به شمار می‌رود.

در طول این آزمایش، شرکت کنندگان از یک بازوی رباتیک برای حرکت مکان‌نما به سمت هدفی روی صفحه رایانه استفاده کردند. اگر موفق می‌شدند، پاداش کوچکی مانند انفجار هدف و پخش صدای «بینگ بینگ» دریافت می‌کردند. هر دو گروه سنی زمانی که فهمیدند این صدا را خواهند شنید زودتر به هدف خود رسیدند، اما به روش‌های مختلف به این هدف رسیدند. بزرگسالان جوان‌تر دست‌های خود را سریع‌تر به سمت پاداش حرکت می‌دهند، در حالی که بزرگسالان مسن‌تر عمدتا زمان واکنش خود را بهبود می‌بخشند.

هنگامی که محققان وزنه‌ای هشت پوندی را به بازوی رباتیک شرکت کنندگان جوان اضافه کردند، تفاوت بین دو گروه سنی ناپدید شد که توجه محققان را برانگیخت.

دکتر رابرت کورتر (Robert Courter)، سرپرست تیم تحقیق، توضیح می‌دهد: به نظر می‌رسد که مغز می‌تواند تغییرات بسیار کوچکی را در میزان انرژی که بدن مصرف می‌کند تشخیص دهد و حرکات ما را بر اساس آن تنظیم می‌کند. حتی زمانی که فقط با چند پوند اضافی حرکت می‌کنید، واکنش سریع‌تر به گزینه‌ای ارزان‌تر برای رسیدن به پاداش تبدیل شد، بنابراین جوانان روشی مشابه افراد مسن را تقلید کردند.

یافته‌ها نشان می‌دهند که به نظر می‌رسد هزینه‌های تلاش برای رسیدن، عامل تعیین‌کننده در کاهش حرکت افراد مسن است. در حالی که این مطالعه نمی‌تواند به طور کامل مراکز پاداش مغز را به عنوان مقصر رد کند، اما اگر دانشمندان بتوانند مکان و نحوه ظهور این تغییرات از بدن را شناسایی کنند، ممکن است بتوانند درمان‌هایی را برای کاهش تلفات پیری و بیماری ایجاد کنند.

احمد می‌گوید: با کنار هم گذاشتن همه این موارد، نتایج ما نشان می‌دهد که هزینه‌های تلاش برای رسیدن به هدف، حرکت افراد مسن‌تر را کُند می‌کند.

این تحقیق به طور بالقوه می‌تواند ابزار‌های جدیدی را برای تشخیص طیف وسیعی از بیماری‌ها از جمله بیماری پارکینسون، ام‌اس، افسردگی و اسکیزوفرنی در اختیار پزشکان قرار دهد. همانطور که ما به کشف راز‌های پیری و حرکت ادامه می‌دهیم، مطالعاتی مانند این ما را یک گام به درک و پرداختن به چالش‌های ناشی از افزایش سن نزدیک‌تر می‌کند.

منبع: ایسنا

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيک